فریادنامه

                  

بدشانسی فقط این بود که ایران در گروه خیلی سختی قرار گرفت. به جز اندونزی، کره جنوبی و چین و کره شمالی و چین تایپه هم هم‌گروه ایران بودند. کره جنوبی و چین هم که ابرقدرت‌های آسیا هستند، کمااینکه این دوره هم به فینال راه یافتند. تیم ملی زنان کره جنوبی پیش از این دوره، تو 13 دوره‌ی قبلی 10 بار قهرمان شده بود، دو بار نایب قهرمان و یک بار سوم. آنها دو بار هم تا حالا مدال طلای المپیک رو برده‌اند و در بازی‌های 2012 لندن هم چهارم شدند. گروه B با وجود ژاپن، قزاقستان، ترکمنستان، ازبکستان، هند و کویت به مراتب آسان‌تر از این گروه بود و ایران اگر توی این گروه قرار می‌گرفت به راحتی می‌توانست دست‌کم چهارم بشود.

بعد از اینکه تیم ملی زنان هندبال بازی اولش را مقابل اندونزیِ میزبان، مقتدرانه با نتیجه‌ی 4-53 شکست داد (اختلاف 49 گل تو هندبال قابل توجه است!) و فراتر از حد انتظار ظاهر شد، سه بازی بعدی‌اش را به کره شمالی و چین و کره جنوبی، با ارائه‌ی بازی‌های قابل قبول باخت. در بازی آخر مرحله‌ی گروهی، تیم باید با چین تایپه بازی می‌کرد. اگر آن بازی را می‌برد می‌توانست برای مقام پنجمی آسیا رقابت کند. مهم‌ترین بازی تورنمنت برای ایران. اما دختران هندبال با وجود برتری در نیمه‌ی اول در نهایت 25-29 باختند و تو گروه‌شان پنجم شدند تا در مرحله‌ی بعد برای نهمی بازی کند. باید این نکته را در نظر داشت که ایران تازه سومین حضورش تو مسابقات قهرمانی آسیا را تجربه می‌کرد، اما چین تایپه از اولین دوره همواره شرکت داشته و چهار بار هم تا به حال به نیمه‌نهایی صعود کرده.

تو مرحله‌ی بعدی تیم ملی زنان هندبال ایران اول کویت را 5-53 برد و بعد هم ترکمنستان را 17-23 تا در مجموع با سه پیروزی و چهار شکست، بالاتر از کویت و اندونزی و ترکمنستان به مقام نهم برسد. به هر حال خیلی بهتر از دوره‌ی قبلی که آخر شده بودند.